در قرآن آمده است که: هرکس کار خطایی بکند به خاطر آن کارش مجازات خواهد شد و او کس دیگری را غیر از خدا، به عنوان حامی و یاور نخواهد داشت.
هدف نهایی هر مسلمانی رسیدن به بهشت است. با توجه به تمام جوانب غیر مشهود، بهشت، فقط از طریق شبیه سازی ذهنی امکان تصورش وجود دارد. اما باید توجه داشت که حقیقت بهشت، در فراسوی توصیف زبان و اندیشه هر انسانی است و خداوند سبحان الله و تعالی، آن را برای بندگانش فراهم آورده است (آنچه که، هیچ چشمی نمیتواند نمیبیند و هیچ گوشی نمیتواند بشنود و هرگز در قلب انسان به وقوع نپیوسته است). «کتاب البخاری، مسلمان و دیگران» البخاری در کتابش میگوید این سر منزل ابدی، به آنچه در لذتهای مادی و معنوی که توصیف شده، محدود نیست، زیرا بهشت شامل تمام ارواح انسانی در طول زمان میشود و سرانجام بزرگترین و کاملترین لذتهای فوق تصور است یعنی درک حضور و قرب انسان به خالق.
حال سؤال این است که چه کسانی وارث یک چنین خیر و برکتی هستند؟ و ارواحی که ارزش چنین پاداشی را دارند کدامند؟ یک باور عمومی در بین مسلمانان وجود دارد مبنی بر اینکه: هر کسی اقرار کند یا «لا اله الا الله محمد رسول الله» به زبان بیاورد وارد بهشت میشود. اما این شهادتین چیزی بیشتر از یک بیان لفظی است، این یک عهد است، عهدی که باید تکمیل شود، این عهد دارای شرایط و لوازمی است که بر تمامی جنبههای زندگی تأثیر میگذارد، این عهد متمرکز بر اقتدار فرد است یعنی آن چیزی که حقیقتاً رفتار و کردار ما را در اختیار خودش میگیرد.
اعراب قریش که از ادای این کلمه امتناع میکردند به این دلیل بود که کاملاً التزامش را درک میکردند. اما امروزه، مسلمانان هر روز چند بار آن را تکرار میکنند، بدون اینکه هیچ فکری در خصوص چگونگی عمل به آن داشته باشند. رفتارشان، عملشان و شیوه زندگیشان به چیز دیگری که کاملاً متفاوت با عبارت شهادتین است، شهادت میدهد و همچنین آنها بهشت را استثناء میکنند.
در قرآن، الله آگاه هست از آنچه که مقابل رضای اوست. به عنوان مثال در مذاهبی مانند یهودیت و مسیحیت پیروانش به اشتباه ادعا میکنند خداوند آنها را بر دیگران برگزیده است و بهشت تنها متعلق به آنهاست.
در قرآن آمده است که: هرکس کار خطایی بکند به خاطر آن کارش مجازات خواهد شد و او کس دیگری را غیر از خدا، به عنوان حامی و یاور نخواهد داشت. اما، امروزه بسیاری از مسلمانان خودشان را به عنوان افراد برگزیده در نظر میگیرند در حالیکه فرمانهای پروردگارشان را نادیده میگیرند و پشت میکنند به سنت پیامبرشان (ص) و به یک زندگی دنیوی دور از برکات قانون الهی پافشاری میکنند و شاید تا جایی پیش بروند که جنبههای یقینی آن قانون را انکار کنند.
آداب و سنن، دنیا گرایی، نظامهای اجتماعی ساخته دست بشر، رهبران و حتی تعهداتشان را با خداوند یکتا شریک میکنند یا به عبارتی برای خداوند شریک قائل میشوند.
پاداش بهشت، بسیار عظیم است. خدائی که بهاء داشته باشد، بهای واقعی نیست، بهای واقعی بهشت، بهایی است که با فرمانبرداری از خداوند و پیامبرش ثابت میشود. قرآن میفرماید: آن کسانی که آخرت را میخواهند و در آن جهت تلاش میکنند اینان معتقدانی هستند که خداوند از تلاششان قدردانی میکنند. سوره 17، آیه 19
در هر حال، ما باید بازگشت به قرآن داشته باشیم نه به راحتی یک روش احساسی و آکادمیک، بلکه با حس فراگیری برای فرمانبرداری و اطاعت، باید درک کنیم که رضایت خداوند از ما در چیست؟ و بعد آنگونه شویم که مورد رضای خداوند است و.... این راه بهشت است